Aan het werk in Hidden Valley!

Mededeling: Vorige maand hebben we rondgereisd in West Australië met de auto. We hadden deze maand vrijwel geen kans om een nieuw blog te uploaden of te schrijven. Gevolg, we lopen een tijdje achter met ons blog. We zijn nu in Bali(Indonesië) en zullen proberen om wat in te halen.

Na al het rondreizen van de afgelopen maanden was het tijd om aan het werk te gaan. We hadden een job gevonden voor de maand februari bij M., een paarden dressuurrijdster waar Sam het afgelopen jaar ook voor heeft gewerkt. Al had M. een compleet andere job voor ons.

Eenmaal aangekomen in Wallan, een gat boven Melbourne werden we opgepikt door M. onze werkgever. Ze vertelde ons dat ze haar paarden wilde verhuizen van Gisbourne naar Hidden Valley waar ze vroeger een manege had. Nu wilde ze terug naar diezelfde manege als vroeger, maar er moest nog veel gebeuren om die op te knappen, onze job!
Ze had ons een paar dagen later verwacht en daarom had ze nog geen accommodatie voor ons, dus mochten we bij vrienden van haar overnachten.

De vrienden waar we hadden gelogeerd zitten ook in de paardenbusiness en wonen op het platteland. Leuk! En een geweldig mooie locatie. Ze hadden daar geen stromend water, maar vingen het hele jaar regenwater op wat ze gebruiken voor alles. Net op het moment dat wij daar waren was het water op! Dat was ze nog in geen jaren gebeurd, maar nu was het al heel lang heel droog geweest. Gelukkig hadden ze een kennis die bij een waterbedrijf werkt die de tank de volgende ochtend even bij kon vullen.

In de twee dagen dat we daar waren hebben we ze geholpen met het schoonmaken van het metaalwerk van de stallen, want dat was wat gaan roesten. Daarna werden we opgepikt door M. en hadden we bij haar thuis een nachtje gelogeerd om vervolgens de volgende ochtend te beginnen in de manege in Hidden Valley.

In de auto vertelde ze ons dat ze graag wilde dat we gingen beginnen met het verven van de binnenkant van de arena. Onderweg stopte we bij een hardware store om wat materialen te gaan kopen. Hier moesten we zelf maar uitzoeken wat we dachten dat we nodig hadden.

Toen we aankwamen in de manege leek het echt op een bouwval! Er was echt van alles dat zo smerig was dat het helemaal zwart zag, daarnaast zaten er gaten in plafonds en roest overal. De ruimtes die voor onze accommodatie moesten dienen waren wel goed en moesten alleen schoongemaakt worden.

We werden er gedropt en moesten onze reet er maar zien te redden. Daar sta je dan zonder eten en drinken en verdere informatie. Onze werkgever ging naar Gisborne omdat ze daar haar paarden had staan en zou alleen aan het eind van de middag langskomen. Nou was het handig dat er pal naast de manege een country club was waar we eten en drinken konden kopen, al was het wel voor een vermogen. Ons eerste loon was daarom al opgegaan aan twee keer lunch.

We hebben onze werkkleding aangetrokken die we in Melbourne hadden gekocht en zijn aan de slag gegaan met het uitgraven en schoonvegen van de arena muren. Dit bleek nog een enorm karwei te zijn vanwege al het zand en stof dat op de muren geplakt zat. Maar toen we eenmaal aan het verven waren ging het allemaal redelijk rap.

In de dagen erna zijn we verder gegaan met het verven van de arena en hebben we de accommodatie ruimtes schoongemaakt en ingericht met het meubilair dat meer als een jaar opgeslagen was geweest in een stoffige schuur. Weer een schoonmaak karwei.
Na een paar dagen was onze kamer goed ingericht en hadden we een mooie woonkamer en keuken tot onze beschikking. We mochten met de dikke Toyota Landcruiser V8 van de baas naar het dorp om boodschappen te doen. Machtig!

Nadat de accommodatie schoongemaakt en ingericht was zijn we verder gegaan met het verven van de arena. Nadat de betonnen muren twee lagen verf hadden zijn we verder gegaan met het houten hekwerk in de arena. Dit was zwaarder dan de betonnen muren vanwege het zand aan de ene kant van het hout en de grove houtsnippers aan de andere kant.

Nadat alles was aangeharkt en er splinternieuw uitzag kwam onze werkgever op het idee dat een glansfinish op de betonnen muren toch mooier zou zijn dan de matte laag. Dus toen kon alles weer open voor een laatste laag, gelukkig smeerde dit heel makkelijk en hadden we er nu meer handigheid in.

Tijdens het verven kreeg Ben plotseling een SMS bericht op zijn Australische telefoon met daarin het bericht; “Bushfire Emergency Warning from CFA. Mickleham Beveridge Kalkallo Wallan and surrounding areas. Seek shelter now. Check local radio or www.cfa.vic.gov.au”.
Dit was dus voor het gebied waar wij zaten! Een paar minuten nadat ook Kristien het berichtje gelezen had stond de hele manege blauw van de rook! We hebben toen snel mondkapjes opgedaan en terwijl Ben de Quadbike uit de arena had gereden heeft Kristien snel een noodpakket bij elkaar geraapt met onze paspoorten, ehbo kit, eten, drinken etc. Onze werkgever was s’ morgens al snel naar Gisborne gegaan omdat daar al eerder een grote brand was zodat ze haar paarden kon evacueren, dus daarom hadden we geen auto en moesten we het met de Quad doen.

Nadat de rook wat minder was geworden hadden we gesproken met de locals die ons vertelden dat we ons voor nu nog geen grote zorgen hoefden te maken omdat de windrichting gedraaid was en nu gunstig was voor ons. Als de wind zou draaien zouden we een evacuatie bericht krijgen via de SMS.

We hebben ons werk even gestaakt om vervolgens met de quad te kijken waar de vuurhaarden zich bevonden omdat we veel zwarte rook zagen in de nabije omgeving. Zo konden we inschatten of we ons uit de voeten moesten maken of niet. De zwarte rookwolken naderde ons tot een afstand van 500 meter waar de snelweg lag en de wind stond gunstig. We konden blijven.

In de loop van de dag zochten de locals die wel moesten evacueren een plek om hun paarden onder te brengen. Dus in een kale manege waar bijna niets was hebben we wat stallen leeggemaakt en wat emmers met water neergezet zodat er paarden konden staan. Ook zijn er wat paarden in de weide gezet naast de manege.

S’ nachts zijn we er nog een paar keer uitgeweest om te kijken of de oranje gloed in de verte niet dichter bij kwam of de windrichting was veranderd.

Ook de volgende dagen vlogen de blushelikopters af en aan om het vuur in de omgeving te doven. Het dichtstbijzijnde dorp werd bedreigd door het vuur, maar heeft geluk gehad door een veranderde windrichting. Vanaf dat moment zaten we helemaal veilig en haalden mensen hun paarden langzamerhand weer op. Dat was wel even spannend!

Terug aan het werk. Nadat de arena klaar was, begon het werk er omheen zoals de entree waar de houtsnippers weggeschept moesten worden voor het grind en de entreepoort moest worden geverfd. Zwaar karwei.

Na de arena waren de stallen aan de beurt. De stallen waren er nog veel erger aan toe dan de arena dus er stond ons een hoop werk te wachten. We kregen hulp van een Deens meisje met twee linkerhanden die ons meer werk bezorgde dan tot hulp was.

In de stallen waren we begonnen met het leeghalen van de stallen. Hier lag een dik en hard plakkaat van ingezonken zaagsel/stro/water en paardenmest. Dit was een rampenkarwei om de stallen leeg te krijgen. Met en pikhouweel een hark en een schep hebben we de eerste twee stallen leeg gebikt. Hier waren een stuk of 7 a 8 aanhangers vol met troep uitgekomen.
Toen onze werkgever terugkwam hadden we haar overtuigd dat dit veel tijd zou gaan kosten om het helemaal met de hand uit te bikken, waarop zij besloot een Dingodigger (Mini shovel) en twee man in te huren. Zelfs dat apparaat had moeite om door het plakkaat heen te komen. Na een lange dag scheppen en vele aanhangers met rotzooi was het karwei geklaard.

Het volgende karwei was het opknappen van de muren. De metalen muur was behalve dat hij zwart zag van het stof nog in goede staat. De houten muur moest een laag verf hebben.
Iemand kwam helpen met een drukreiniger voor de metalen muren. De houten muren moesten grotendeels met de hand gedaan worden. De persoon met de drukreiniger was de helft vergeten dus dat was weer een dag extra werk voor ons. Een aannemersbedrijf had in de tussentijd dat wij in de arena bezig waren de kantoortjes gerenoveerd. De muren die boven de kantoortjes liepen moesten met de hand schoongemaakt worden om waterschade te voorkomen.

Toen alles schoon was kon alles worden geverfd. Kristien heeft alle kantoren (5 a 6) volledig geverfd en Ben heeft alle muren geverfd met het Deense meisje samen. Daarna hebben we samen de buitenkanten van de kantoren geverfd en het metaalwerk van alles stallen. Het metaalwerk van alle stallen was het meeste werk vanwege alle rondingen, hoekjes en smalle oppervlakten. Dit ging maar met twee stallen per persoon per dag en er waren in totaal een stuk of 37 stallen.

Daarna werd er een grote vrachtwagenlading aan snippers voor de stallen voor de deur van de manege gedumpt. Dit moest allemaal binnen een dag in de stallen worden geschept en verspreid omdat de paarden de volgende dag al zouden komen. Er gingen ongeveer 4 volle aanhangers in een stal en we hadden 17 stallen om te voorzien van snippers. Dat was een lange dag scheppen en leverde veel blaren op aan de handen.

Daarna moest al het hout van de staldeuren en houtkleurige muren nog met olie worden behandeld door Kristien en moest het overige metaalwerk nog worden geverfd door Ben.

Tot slot hebben we de grote buitendeuren van de stallen nog geschuurd, geolied en geverfd. Dit was onze laatste klus en was het tijd om naar Perth in West-Australië te gaan!

Een maand die snel voorbij ging en waarin heel veel werk is verzet in korte tijd. Het was ook een maand waarin we even konden bijkomen doordat we een vast ritme hadden en een maand waarin we buiten werktijd nog wat leuke dingen konden doen. Zo zijn we een aantal keren uit eten geweest met onze werkgever en vrienden en hebben we met de Quads over het terrein rondgescheurd. En hebben we kangaroo’s gespot! Want die waren er met velen honderden aanwezig in de omgeving.